Samen met Gerard en Sebastiaan (helaas geen lid meer) heb ik destijds de Vertelkring opgezet. We waren (en zijn nog steeds …) erg enthousiast over het luisteren naar verhalen, waarbij je het beeld wat een verhaal oproept helemaal in je hoofd voorbij ziet komen. Dat is iets heel moois!

In het begin vertelde ik ook zelf verhalen. Later ben ik me – mede vanwege andere activiteiten die mijn aandacht vroegen – meer gaan richten op de organisatie van de Vertelkring en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben dus meer het organisatorisch hart van de Vertelkring.

Sinds enige tijd ben ik ook weer aan het verhalen vertellen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan …

Voor mij moet een verhaal een boodschap in zich hebben, die je als verteller wil overdragen aan het publiek. Om ze daarmee een gedachte mee te geven …. dat kan een moraliteit zijn, maar ook een eigen persoonlijke beleving van een bepaalde situatie.

In 2010 stond ik met enkele anderen om het wiegje van de zojuist geboren Vertelkring. Intussen heb ik al meer dan 70 avonden in de Klomp en diverse huiskamers doorgebracht om naar verhalen te luisteren en ze zelf te vertellen. De Vertelkring is voor mij zelf een huiskamer geworden: een plekje waar ik me thuis voel om te doen wat ik wil, waar ik een paar aangename huisgenoten heb die me voorzien van steun en goede raad. En samen ondernemen we allerlei avonturen en helpen we elkaar verder.

In het verhalen vertellen kan ik veel van mezelf kwijt. Ik vertel vooral bestaande sprookjes en legenden uit Japan, maar ook uit andere landen. Ik vind het mooi om een traditie door te geven, verhalen door te vertellen die al generaties verteld worden. Ik zie wat ik doe voor de helft als geschiedenis, voor de helft als kunst. En dat komt mooi samen in het verhaal van de visser Urashima Taro, die een schildpad redt uit zijn netten en wordt beloond doordat hij met de wonderschone prinses Otohime mag trouwen en bij haar wonen op het prachtige eiland van haar vader, de Drakenkoning. Maar de liefde voor zijn ouders dwingt hem om zijn eigen geluk te vernietigen…

Een tragisch, maar leerzaam verhaal, dat je na doet denken over keuzes, over weggaan en terugkomen, beschreven als waargebeurd verhaal in de oudste boeken van Japan, uit de 8e eeuw. Zou het echt waar zijn of niet? Wat maakt het uit? Een verhaal hoeft niet waar te zijn om toch de waarheid te bevatten…